بعضی دیگر از این شماره شناساییها همچون شماره دستگاههای اپل (UDID) و یا شماره سیستمهای اندرویدی (Android ID) به وسیله اپلیکیشنها، توسعهدهندگان صنعت تکنولوژی اطلاعات و یا شرکتهای تولیدکننده گوشیهمراه؛ برای شناسایی، دنبال کردن و تحلیلکردن دادهها و اطلاعات دستگاه هدف استفاده میشوند.
شرکتها میتوانند از طریق اپلیکیشنهایشان به اطلاعات گوناگونی در مورد دستگاه (همچون مدل گوشی، نسخه سیستم عامل و شرکت ارائهکننده خدمات سیمکارت) و اطلاعات شخصی (همچون نامکاربری، شماره تلفن، آدرس ایمیل، لیست دوستان و موقعیت جغرافیایی) دستیابند.
این شرکتها میتوانند با استفاده از اطلاعات بالا به همراه شماره شناسایی منحصر به هر گوشی، اطلاعاتی را در طول زمان از همین طریق جمعآوری کنند و سپس با مرتبط کردن آنها با یکدیگر پروفایلی از اطلاعات آن کاربر برای خود تهیه نمایند.
شاید تا بهاینجا مسئله آنچنان نگران کننده نباشد ولی با توجه به استفادهای که شرکتهای سازنده اپلیکیشن از این پروفایل میکنند نوع نگرانی کاربران فرق میکند.
اگر نهادهای امنیت سایبری و یا شرکت ارائه دهنده خدمات ارتباطی با درخواست این اطلاعات از خود فرد برای دستیابی به مجرم سایبری که اطلاعاتش را دزدیده است و از او اخاذی میکند یا اقدام به هتک آبرویش نموده است، استفاده کند؛ این امر برای همه توجیه پذیر باشد ، اما زمانی که این اطلاعات در دسترس شرکتهای تولید کننده و ارائه دهنده اپلیکیشنها قرار میگیرد دیگر به این راحتی نمیتوان به مسئله نگریست.
تحقیقی بوسیله سازمان تجارت جهانی با همین موضوع بر روی اپلیکیشنهای دو سیستم عامل اندروید و آیاُاِس انجام شده است؛ نتایج این بررسی نشان میدهد که اپلیکیشنها در کنار ارسال شماره شناسایی گوشی کاربر اطلاعات دیگری را نیز به شرکت سازنده خود میفرستند؛
:: موضوعات مرتبط:
علم و فن آوری ,
امنیت ,
,
:: برچسبها:
"اپلیکیشنها" ,
"اطلاعات" ,
"سرقت" ,
"جاسوسی" ,
"جاسوسی اینترنتی" ,
"تبلت" ,
"گوشی" ,
"فناوری" ,